Kumsalla oynaşan dalgalar gibi,
Gönülde izleri siliyor zaman.
Önce hatlarını solgunlaştırıp,
Sonra hafızadan eliyor zaman.
Leylak mevsiminde tutup elinden,
Bir dünya kuruyor masal dilinden,
Ama anlamıyor güzün halinden,
Üstüne üstüne geliyor zaman.
Soğuk kanlılığı kışlardan almış,
Sabrını granit taşlardan almış,
Sakince uçmayı kuşlardan almış,
Dumansız yakmayı biliyor zaman.
Mehmet Taştan
